Harvard Tibb Məktəbinin tədqiqatçıları insanları nəyin xoşbəxt və ya bədbəxt hiss etdiyini öyrənmək üçün yola çıxdılar. Uzunmüddətli araşdırmalar göstərdi ki, əsas meyar peşə və işçi qüvvəsidir.

"Kanal14.az" "ya.ru"ya istinadən bildirir ki, 700-dən çox insan analitik işin iştirakçısı olub. Bir neçə onilliklər ərzində onların özünü dərk etmələri, müxtəlif parametrlərdə özünü qavrayışları izlənilirdi. Bu məlumatların ümumiləşdirilməsinin nəticəsi bir nəticə idi: əmək haqqı, fərqlənmə, karyera yüksəlişi, əlbəttə ki, vacibdir. Ancaq xoşbəxtlik hissi üçün həlledici deyillər.

Harvard tibb fakültəsinin mütəxəssisləri izah edirlər ki, insan hər zaman öz növü ilə ünsiyyət qurmağa çalışır.

Bu hər kəs üçün həyati bir ehtiyacdır: Eşitmək, başa düşmək, belə ünsiyyət müsbət emosiyalar gətirsin.

Biz şüurlu və ya intuitiv olaraq işçi qüvvəsinə eyni tələbləri qoyuruq. Burada qarşılıqlı təsir göz qabağındadır: əgər kollektivdə mühit yaradıcı və hörmətlidirsə, insan ürəkdən işləyir və nəticə də göz qabağındadır. Və tərs əlaqə: iş məmnuniyyət verəndə əhval-ruhiyyə müsbətdir və həmkarları ilə münasibətlər birtəhər öz-özünə yaxşılaşır.

Bəli, həmişə işləmir. Elə olur ki, insan çalışır, çalışır və buna cavab olaraq paxıllıq və ya aşkar təcavüz olur. Üstəlik, həm həmkarlardan, həm də rəhbərlərdən. Sonra, necə deyərlər, əllər düşür, adam dərindən bədbəxt olur.

Tədqiqatın təsdiq etdiyi kimi, yüksək emosional xərclər və narazı insanlarla qarşılıqlı əlaqə tələb edən peşələrin nümayəndələri çox vaxt çətin vəziyyətdə olurlar. Məsələn, mağazalarda satıcılar, kassirlər çox vaxt alıcıların mənfi, qeyri-adekvat davranışları ilə üzləşirlər. Onlar daim stress altında olurlar ki, bu da tez-tez emosional tükənməyə səbəb olur.

Tək işləməyin, əksinə, daha az stresli olduğunu düşünmək məntiqli görünür. Xeyr, bu eyni sikkənin digər tərəfidir. Mənfi ünsiyyət pisdir, lakin onun tam olmaması da təhlükəlidir. Bu, məsələn, yük maşını sürücüləri, gecə gözətçiləri və s.

Kanal14.az
Jalə Asiman